Fraværet av en slik politikk i dag er årsaken til at pris på strøm innenlands løper løpsk. Da kan det utmerket godt hevdes at strømprisene innenlands er inflasjonsdrivende, og derfor sterkt medskyldig i økt rentenivå.
Men lat oss anta at dette hadde vorte kompensert, då. Lat oss anta at Staten hadde bestemt seg, via EØS-legale middel, for å inndra alt overskot kraftprodusentane (og dei sjølv, via avgifter) fekk etter at prisane gjekk til himmels, og brukt dette på eit "støtteregime" (sjå føre deg eit skred av sure ordførarar, men det er ei anna sak).
Eller, meir radikalt, anta at vi hadde trekt oss frå heile straummarknaden i Europa og bestemt oss for å styra straumforbruket ved prissetjing innanlands (det alternativet høyrest meir forlokkande ut enn tilfeldige blackouts).
Meiner du heilt oppriktig at vi då kunne halde rentene på tja, 2017-nivå, heilt motsett Europa og USA, og stått att med moderat inflasjon?
Eg er elles heilt for ein slags politisk (samfunnsmessig) styring eller, viktigare, stabilisering av prisane både på straum og diesel/bensin. Ikkje fordi det skal vera så frykteleg billig, nødvendigvis, men fordi store prisutslag først og fremst vil gje midlertidig store problem for folk flest, særleg når ein stor del av inntekta går med til å betala ned lån.
Å redusera forbruket tek tid; det er ikkje mange som kan flytta på momangen fordi huset treng for mykje straum eller bytta jobb fordi reisa att og fram vert frykteleg dyr.
Det er ein viss ironi i at der verksemder (td. ditt lokale smelteverk) har teikna langsiktige kontraktar for å oppnå slik stabilitet og føreseielegheit, så skal det beste for "vanlege folk" vera å vera direkte eksponert for marknadssvingningar (spotprisen).