Ein ting er denne typen; eg kunne nok ikkje arbeidd slik, sjølv om eg hadde fått åtte mill i året. Kanskje før eg fekk familie. Men det framstår likevel som fair, på ein måte. Han arbeider knallhardt, og får godt kompensert (målt på nær sagt kva som helst måte).
Problemet er ikkje han, men når same krav om å gje alt gjeld same kvar ein er i pyramiden, og når same kravet om å vera “betre” enn kollegaen for å ikkje risikera å måtte gå på dagen gjeld like mykje i jobbar der det faktisk er heilt greitt å vera god nok, og det burde gå heilt fint at folk tilpassa seg til opningstidene i barnehagen.
Eg ønskjer meg korkje arbeidskvardagen til Alexander, eller “996”-turnusen til kinesiske arbeidarar (med same manglande jobbsikkerheit).
No ser eg at eg spora litt av frå poenget ditt, orsak det. Men eg vil anta at dersom eg føreslo å ta ein jobb med slike arbeidsvilkår, så ville svaret, same kor godt gasjert jobben var, vera ganske umiddelbar skilsmisse.
(Eg har vel arbeidd slik, nokre år i livet, men då utan familie og definitivt utan særleg årsløn å skryta av).