Valentino skrev:
Enig i det A-Arve, Audiomix og Slowmotion har skrevet.
Arve, jeg har fundert litt omkring det du skrev om disse <10kkr Marantz SACD-spillerne og musikkeksemplene du brukte, i og med at du fant liten forskjell mellom dem.
I blindtester viser det seg at man hører lettest forskjell på saker ved bruk av klassisk musikk med kor og orkester, antakelig på grunn av musikkens akustiske kompleksitet og dynamikk. Ville det ikke være en ide å ha et stykke musikk av denne typen som fast evaueringsverktøy?
(Drar kanskje debatten av gårde på en tangent nå, men men)
Litt villkøyring på tråden går vel bra, tenkjer eg...så eg tek litt navlegransking.
Eg prøver så godt eg kan å oppdatere informasjonen om referanseutstyret eg brukar (skroll litt på
http://www.audiophile.no/Publisering.asp?Id=3 , så finn du det). I tillegg er det alltid slik at eg prøver konstellasjonar på utstyr eg har i huset på utprøvingstidspunktet. Og dei tre lytteromma mine er beskrivne her;
http://www.audiophile.no/Publisering.asp?Id=234
Høyrselen min er utmerka (fekk testa høyrselen i vår på sjukehuset i Førde si ØNH-avdeling, og fekk ekstremt gode resultat, noko som ganske sikkert heng saman med at eg har trena meg opp til å fokusere på slike ting. Og så har eg ei måleplate, som sakte, men sikkert har fått mindre behov for høgfrekvensen. Høyrde 19 kHz til eg var 39, men no har eg gått ned til 16 kHz. Samstundes tykkjer eg at det er lettare å ta skilnadar på ein del ting, så ), men persepsjonen varierer sterkt med dagsform, kva eg har drive med den dagen (timesvislang bilkøyring er ikkje så bra, har eg lagt merke til), humør, promille og sånt. Gjer difor veldig mykje finlytting laurdags og søndags morgon, då eg (stort sett) er dønn skjerpa, og i venstre hjernehalvdels si vold.
"Lyttepensumet" mitt omhandlar alltid ein god del klassisk musikk (om enn ikkje meir enn ei nyare innspeling - eg er oppseda slik at dei innspelingane eg likar best av klassisk med svært få unntak høyrer til eigenrådige dirigentar frå 50-60 og litt 70-tal. Dette pregar sjølvsagt mine vurderingar, andre skribentar har eit nyare og DDD-retta repertoar dei brukar, men nettopp desse ulike innfallsvinklane vil eg tru er ein ressurs for den medvitne lesar som ynskjer å lese om nyansane i eit produkt). Eg har ein heimebrend "snøggtestCD" eg brukar ta med meg på messer m.m. for å kunne gjere meg opp ein del meiningar fort og brutalt (mellom anna finne ut at eg ikkje er så interessert i å teste eit produkt, og då kjem vi inn på noko interessant; spørsmålet om korleis testobjekta veljast ut rundtomkring. Har elles skrive ein artikkel i Fidelity for ei tid tilbake, der eg beskriv nokre av mine favorittinnspelingar)
Eg tek kontakt med importørar. Ideelt sett skulle eg ynskje dei ringde meg og bad om å få testa spesielle produkt, men eg ber for det meste sjølv, t.d. etter eit messebesøk. Dei fleste er svært imøtekommande, men ikkje alle. Av og til får eg låne eit privateigd produkt for utprøving. Dette skriv eg i tilfelle om. Til tider vert eg så begeistra at eg kjøper utstyret, noko eg også finn ut er best å nemne i omtalen.
Men det er mange produkt som skulle ha vore testa. Og ei "utprøvingsrekkje" vil alltid ha ein progresjon i seg, slik at den subjektive persepsjonsprosessen og erfaringane vert dregne med. Dei Marantz-SACD-spelarane du nemner, dannar såleis eit mønster eg smerteleg er klar over, men det er nok ikkje andre enn svært entusiastiske lesarar. La meg ta min ståstad når det gjeld SACD og CD for tida:
Vi går attende til då eg prøvde Marantz SA 11. Den beste spelaren eg hadde vore bort i på det tidspunktet. Veldig godt oppløyst, flott hifi-aktig, og ein klar indikator på at SACD hadde svært mykje for seg. Kosta 30 000, og var absolutt eit interessant produkt. Som eg ikkje hadde råd til på det tidspunktet.
Neste rad spelarar var Creek CD 50 rein CD-spelarar, og like etter Marantz SA 8400. Desse fekk eg såleis høve til å gjere direkte samanlikning mellom. Skilnaden på desse vart beskrivne, og sjølv om Creek nok må seiast å vere betre på CD, kunne SA 8400 spele SACD, som då vart endå meir oppløyst. Men kanskje ikkje så godt som CD 50 når alt kom til alt?
Så kom Teac Esoteric X-01 innom dørene, og parkerte fullstendig alle andre signalkjelder eg hadde tilgong på der og då. Og om lag samstundes kjem JoLida JD100, ein veldig musikalsk, fantastisk dynamisk spelar, som diverre hoppar etter Wirkola. Ikkje så oppløyst som dei andre. Og ikkje i stand til å spele SACD. Ei ranking vart såleis veldig vanskeleg.
Det neste som dukkar opp, er Marantz sine to SA 7001, som sikkert er versjonane du nemner. Dei er milevis frå X-01, men etter mine notatar tydeleg betre enn SA 8400 (sjølv om eg ikkje gjer direkte samanlikning). Eg høyrer såvidt skilnad på dei to versjonane av 7001, og er etter kvart i stand til å ta skilnaden. Eg er derimot ikkje kar om å seie at KI-utgåva var best, og iallfall ikkje etter prisen...
Eg hadde etter kvart fått lyst på ein spelar som greidde å gje att SACD i to-kanals på ein skikkeleg måte (hadde i eige berre ein billeg Sony til SACD-bruk, og då helst tenkt til surroundlyd). Så eg kjøpte standardutgåva av SA7001, som såleis har fått fordelen (og ulempa) ved å vere mi referanse for tida.
Eg vil sjølvsagt ha vanskeleg med å samanlikne SA 11 og eventuelle nye spelarar i same priskategori, då det er gått over 2 1/2 år sidan eg gjorde utprøvingane av denne. Det vert som ei form for perseptuell "nivellering" ut frå dei andre produkta eg har høyrt på. Og mine prioriteringar ved kjøpet av SA 7001 har ikkje vore "price-no-object", slik dei som driv med hifi på heiltid kan gjere.
Sjølv er eg veldig klar over manglane til SA 7001. Spelaren er latterleg samanlikna med X-01 (iallfall på CD-avspeling) når det gjeld perspektiv, dynamikk og alt som har med presisjon å gjere. Men den eine kostar 7 kkr, den andre 100.... og eg trur neppe
www.audiphile.no sine kjære lesarar, eller vårt vesle land sine svært så positive hifi-grossistar kan finne ordningar som gjer meg i stand til å ha det til ei kvar tid beste utstyret i hus så lenge eg finn det for godt...
Eg ser det fornuftige, men også det etisk diskutable, i ordninga sjefsredaktøren i The Absolute Sound (Harry Pearson) hadde den tida han fekk låne eit sett Infinity IRS (med dei til ei kvar tid aktuelle oppgraderingar) frå produsenten. Ikkje tvil om at Infinity fekk sett fokus på sine produkt med ein slik politikk... Og eg tenkjer med meg sjølv at HP hadde vanskeleg for å gjere sikkeleg objektive vurderingar av andre høgtalarsystem når han hadde 2 tonn høgtalar han fyrst måtte flytte ut frå sitt beste lytterom. Alternative høgtalarar måtte anten spele i same rommet med desse IRS-elementa i (og så mange basselement fungerer som solide bassfeller), eller plasserast i eit anna lytterom.
Testetikk er vanskeleg.
