Og jeg som synes noe av det fineste i livet er å ligge på ryggen i Guds fri natur å se skyene skifte fasong og vandre over himmelen..
Tekst: Kolbein Falkeid / Musikk: Øyvind Staveland
Me drog oss på ryggen og gjordkje det grann,
Han Bønna og meg og han Hansemann.
Graset va maigrønt og himmelen blå
Med bitte sm skyer s knapt konne gå.
Det va sju, det va ni.
Nei, eg tror det va tri
Frå sol drakk to så va grå.
Ei einaste skya fekk lov te å bli.
Me låg der og svimte og såg na, me tri.
Han Hansemann sa hu ligna på Ba,
Og Bønna og meg sukka amen og ja.
Hu va lengting og sår.
Me va tolv-tretten år,
Og me fabla om Ba samma ka.
Hu har krøller, sa Bønna. Nai, leggar! Sa eg.
Nr hu går e det nesten som dansesteg.
Dei flottaste auer, du tenka deg kan.
Og daier! Me pusta i kor alle mann.
Men best så det va
Tok sky og la
Surt reggen på land og på strand.
Så gjekk det mongfoldige vintrar og dar.
Hu Ba forsvant med ein stut av ein kar.
Hansemann daua, og Bønnan blei gift.
Bara eg holle ut og går endå på vift.
Men eg glømm ikkje Ba
Og den maidagen gla
Dæ me låg og sg syner på skift