I utgangspunktet er det ikkje noko anna krav enn at lyd frå front av element er nokså lik lyd frå baksida av elementet opp til den frekvensen ein ynskjer å nytta kardioideløysinga. Dette gjeld dei aller fleste drivarar for dei alle fleste fornuftige kardioideapplikasjonar. T/S-parameter er veldig nyttige til mange applikasjonar, men når det gjeld ei kardioideløysing vil eg frårå å bruka ein kardioidehøgtalar så lågt at til dømes Qts har noko særleg å seia. Utanom det gjeld sjølvsagt dei vanlege vurderingene ein må gjera for alle drivarar til all bruk, slik som slaglengde og følsamheit i det tenkte arbeidsområdet.Gitt at kardioide fungerer i mellombassen, vil det da være en løsning for basstårn? Og videre oppover i mellomtone?Er det likevel slik at testkasser med slisser (inkludert målinger) er nødvendig for å vite om et tiltenkt element vil fungere i kardioide eller er det noen parametre som må være en gitt verdi for at elementer skal kunne fungere i en slik løsning?
Lågt i frekvens er det generelt sett Vd som set grensa for kva slags drivarar ein kan bruka, mens høgt i frekvens er det elementet sin storleik (og indirekte elementet sitt krav til baffelstørrelse) som set grensa. Når det er sagt er det fullt mogleg å designa kardioideløysinga slik at det vert ein naturlig overgang til mindre og mindre lyd frå hóla, og meir frå berre fronten av elementet. På denne måten kan ein få ein høgtalar med tilnærma kardioidespreiing over eit stort frekvensområde, slik som til dømes Dutch&Dutch 8C (100-1250Hz). Utforming og plassering av hóla har noko å seia her, og ein må tenkja på både dei lineære effektene (den ynskja frekvensresponsen frå hóla) og dei ikkje-lineære effektene (kompresjon og forvrenging frå til dømes underdimensjonerte hól). Den andre er i utgangspunktet lett å unngå, men kan verta vanskeleg om du ynskjer eit lågpassfilter lågt i frekvens på hóla.
Personleg har eg brukt denne metoden:
1. Teikn ein enkel CAD-modell av ein tenkt høgtalar.
2. Lag ein mesh av teikninga med grei (men ikkje høg) oppløysing.
3. Importer meshfila til AKABAK og sett opp simulasjon med front og bakside av element, pluss eventuell demping på innsida av kabinettet.
4. Lat maskina løyse simulasjonen, dette tek ikkje meir enn 30-120 sekund avhengig av kor høg oppløysing på meshen er.
5. Observer resultat, juster demping og/eller plassering på hóla og køyr simulasjonen på nytt til du får eit godt resultat.
1b. Teikn ein meir detaljert CAD-modell om du ynskjer.
2b. Lag ein mesh med høgare oppløysing om du ynskjer.
3b. Kjør simulasjon med dei "optimale" parametrene du fant. Denne simulasjonen tek lenger tid grunna høgare oppløysing. Verifiser at resultatet framleis ser godt ut.
6. Bygg høgtalaren som teikna (eller eit enkelt prototyp-kabinett med dei same kritiske dimensjonane) og prøv forskjellig dempemateriale med målinger til du finn eit dempemateriale som matchar simulasjonen godt. Her er det viktig at ein har brukt realistiske verdiar i simulasjonen, elles vert det fort frustrerande.
Eit forslag her er å simulera frekvensresponsen ved utgangen av hóla i AKABAK og så måla dette i røynda. Då slepp ein å gjera målinger rundt heile høgtalaren, og kan venta med dette til frekvensrespons i simulasjon og røynda matchar. Her er det dog viktig å hugsa at simulering i AKABAK har idealiserte drivarar, så ein må taka hensyn til den faktiske frekvensresponsen til drivaren ein brukar. Det negative med heile denne framgangsmetoden er sjølvsagt at ein må læra seg AKABAK, som ikkje er trivielt (og det finst lite godt opplæringsmateriale).
. Tipper det også låter gromt.
