Gjestemedlem skrev:
Audiophile-Arve skrev:
Det har jo lite med hvem som sitter rundt å gjøre og deres evner. Men får man aldri større utfordringer enn å prestere like mye som de middelmådige, så fører det til at man kanaliserer sin energi i mer destruktiv retning.
Joho!
3. Eller for å seie det med min salige bestefar: Han skulle hatt meir juling. (Eller mindre....?)
Det er jo de enkle sjelers disiplin.
4. Sikkert ikkje. Før eller seinare nådde også denne eleven sitt inkompetansenivå, og om han ikkje hadde gjort leksa si, hadde han ganske sikkert heller ikkje lært gloser, forstått føringsmåtar eller meistra korrekt rettskriving. Det må nemleg øving til for å klare dette.
Elevene bør jo møte sitt inkompetansenivå så ofte som det lar seg gjøre. Det er jo slik man tilegner seg ny kompetanse, og det er vel også hovedpoenget med skolen slik jeg ser det.
Ikkje belemrast med konfliktløysing på episodene frå sist friminutt, eller finne ut kven som vert mobba kvifor. Elevane skal ganske enkelt ikkje mobbe, stele, drive hærverk eller ha anna destruktiv åtferd. Har dei det, bør foreldra etter mi meining handle.
5. Ja her er vi enige. Men hva når foreldrene nekter å gjøre noe da, eller ikke makter det eller er likedan selv? Skal de likevel kunne inistere på at deres yn(d/g)ling skal få fortsette å gjøre dette uten å bli omplassert selv om de er en belasting for de andre elevene og ødelegger deres skolegang?
6. Er det noko eg etter kvart gjev blanke fan i, er det testar som fortel oss det vi veit frå før.
Jeg snakker om tester for å hjelpe elevene å finne ut hvilket nivå de hører hjemme på. Som i eksempelet med de engelske A-levels og O-levels. Jeg snakker ikke om tester for å måle undervisningsnivået eller noe slikt. Skal man tilby klasser med forskjellig nivå er det greit å ha noen nøytrale tester i tillegg til lærerenes innspill. Ellers kan vi lett hanve i en situasjon der lærer bruker et slikt system for å kvitte seg med elever de ikke liker trynet på, eller som ikke er tilstrekkelig underdanig og smiskende.. det er endel slike, selv om det selvsagt ikke er normen.
8. Fordi elevar ikkje har godt av å sendast land og strand rundt med buss eller privatbil. Dei må gå på skule der dei bur. Iallfall dei 7 fyrste åra.
Geografien er forståelig, men hvorfor alderstrinn er den eneste aksepterte måten å dele klasser på er mindre forståelig.
10. Med all (...velvel...) respekt: dette er eit populistisk visvasutsegn.
Slagordspregede utsagn blir jo lett slik ja.
Men jeg er overbevist om at enhetsskolen ikke er den beste modellen for skoleorganisering. Den har for lite fokus på hver enkelt elev og dens individuelle behov alt for stor beskyttelse av likhetsdogmene og har en innebygget aversjon mot dem som hever seg over malens gjennomsnitt og viser evner utover det minimale.
12. Meir populisme? Kva er det som går av deg?
Middagsbesøk. Kortversjonen får duge innimellom. :
1. Ein kvar som har undervist litt, oppdagar fort at evnene har forunderleg lite å gjere med kor godt ein elev presterer. Ikkje utan innverknad, sjølvsagt, men eg trur eg har mange med meg når eg seier at det finnest massevis av underytarar som rett og slett ikkje har interesse av å lære noko skulefagleg. Fordi dei ikkje treng det, då dei skal bli fiskarar (for nokre år sidan), profesjonelle foppallspelarar (no for tida) eller jobbe med data (spele spel, altså.)
2. Det destruktive skjer stort sett i friminutta, når elevane i stor grad er overletne til seg sjølve og dei rammevilkåra som ligg i den samanheng som skuleplassen er. Det er etter mi meining ikkje så mykje destruktivt som skjer i timane. Det er fyrst og framst uro (og dagdrøyming, kanskje spesielt hos jentene?) , som kanskje kan vere destruktivt nok, men eigentleg berre er eit uttrykk for at ein ikkje ynskjer å gjere det ein skal av ulike årsakar, og at ein ynskjer å få fokus frå ein vaksen (som altså er ein lærar i slike samanhengar)
3. Dei fleste sjeler er enkle.
4. Det eg meiner, er at fjerdeklassingen som ikkje gadd lære seg den vesle multiplikasjonstabellen, sjølv om evner og anna var på plass (bortsett frå foreldreoppfylgjing, kanskje), møtte ganske store utfordringar når divisjon skulle innlærast seinare på mellomtrinnet. Då har eleven ikkje føresetnaden som skal til. Og må lære fjerdeklassepensum om att (noko han ikkje har tid til i sjette klasse), eller lære seg å leve med den mentale protesa som ein kalkulator utgjer i denne samanheng.
Du tenkjer forsåvidt greitt her, men det er eit problem med kompetanseomgrepet. Eleven som kan multiplikasjonstabellen vil ha den kompetanse som skal til for å lære seg divisjon. Ein lærer lite av å få oppgåver som er "umulege" ut frå personleg kompetanse, sjølv om alle klassekameratane kan dette.
Eg har lagt merke til at divisjon er mykje vanskelegare å lære for elevane no enn for berre 7-8 år sidan.
5. Eg meiner at inkompetente foreldre ikkje må få dominere skulekvardagen. Det må stillast krav til foreldra i myke høgre grad til å samarbeide med skulen. Eg tykkjer også barnevernet må få ein mykje meir stoverein posisjon i dag enn å vere eit skremsel. Institusjonen bør kunne ha ressursar til å hjelpe vanskelegstilte heimar, rådgjeving og coaching er heilt nødvendig for mange. Sjå berre "supernanny"-programma. Banale feil gjerast, utan at ein får hjelp anna enn når tv-selskapet finn underhaldningsverdien av ein sånn serie...
6. Når vi i skulen i utgangspunktet har og brukar verktøy som diagnostiserer ymse former for lærevanskar, treng vi i veldig liten grad nasjonale prøver, som er det hippaste ein skal satse på frå politikarhald for tida. Nasjonale prøver brukast til å finne ut om du ligg på 3,8 eller 3,1 i gjennomsnittsresultat for dei ymse klassane i dei ulike faga. Ut frå dette skal ein så starte tiltak.
Tiltaket som verkar aller mest, er når foreldre bryr seg. Når dei snakkar om kor viktig det er å gjere leksa, og kan hjelpe ungane med ein del av arbeidet (men mest av alt hjelpe dei til å komme i gong med arbeidet, hjelpe dei å prioritere vekk TV-seriane som går mellom kl 14.30 og 16.30 som tek all fornuftig leksetid) og aller viktigast; lære dei
respekt for kunnskapen og arbeidet.
Det finnest også ein del verktøy som kan kartleggje og dokumentere problemåtferd, men det er i alt for liten grad tatt i bruk. Og det som er verre; det finnest ingen automatikk mellom det å ha eit dokumentert og diagnostisert problem, og det å få dei nødvendige ressursar til å løyse problemet, endå det eigentleg er ganske enkelt (to lærarar i nokre timar i staden for ein. Eller ein assistent. Dette vil løyse meir enn 50% av alle faglege problem i skulen, vil eg påstå )
8. Eg har helde kurs over kor tilfeldig den no gjengse organisasjonsforma eg kallar "alderssegrering" har fått den sterke posisjonen den no eingong har. Ikkje fordi ho er god (faktisk ganske dårleg, fordi organiseringa tvingar fram ei slags "gjennomsnittsundervisning" som eg trur er problemet du kritiserer), sjølvsagt (nei, aldersinndelinga vart oppfunnen i Boston i 1820-åra, og spredde seg som Svartedauden ut over heile vesten som det einaste saliggjerande. Berre Montessori, til ein viss grad Rudolf Steiner og norsk landsfolkeskulepedagogikk/didaktikk stod imot. No er vår norske modell med aldersblanding i ferd med å forsvinne, og det bør ropast eit kraftig varsku mot dette. Sjekk debattane på
www.lufs.no om dette interesserer) eller kostnadseffektiv (når vi ser kor mange elevar frå noverande skulemodell som er underytarar).
10. Du gjer ein vanleg tabbe, som sikkert kjem av at vi ikkje har norske ord som kan tydeleggjere skilnad mellom to engelske omgrep; sameness og equality. Tanken bak einskapsskulen har vore å gje eleven den maten han har mest bruk for, ikkje graut til alle saman.
Då eg var ung, hadde vi kursplaninndeling av dei "viktige" faga. Dette var ingen suksess. Mest av alt fordi ein med kursplan 1 vart avskoren frå å ta høgare utdanning (kompetansekravet til gymnaset var høgste kursplaner, og tysk valfag), og dertil stempla dei som fagleg mindreverdige, til dels taparar. Ein skule tilpassa industrisamfunnet sine behov for arbeidskraft. Skuleverket før dette (altså tidlegare enn 70-talet) var tilpassa bondesamfunnet sine behov. 80-talet sin skule var tilpassa informasjonssamfunnet sine behov. Etter 1986 og det nye inntektssystemet til kommunane har ein ikkje hatt nokon felles nasjonal skulepolitikk. Då L97 vart introdusert var det eit krampaktig forsøk på å gjere noko med dette, men det gjekk ikkje utan økonomiske føringar på korleis skule skulle drivast. Ein ville gjerne køyre bil, men nokon hadde kasta rattet ut av vindauget....
No har vi som mål å stette postmodernismesamfunnet sitt kompetansebehov. Altså er alt like viktig....og inga prioritering skjer. Berre meir av alt. Kvar gong Noreg har gjort det dårleg på PISA eller PIRLS-testar, aukar vi timetalet for elevane i dei "viktige" faga norsk, engelsk, matematikk. Etter ei stund syner det seg at nivået held fram med å falle. Og kva gjer vi då? Aukar timetalet i dei viktige faga ein gong til, naturlegvis.... Sidan 1997 har elevane starta elevane på skulen som 6-åringar og gått ti år. Dei har hatt auka timetal på små- og mellomskulesteget alvorleg mykje. Og ein har lagt ned ca 900 små grendaskular. Og resultata er vi alle kjende med....
