denne er mer enn lesbar om det muslimske brorskap og Hamas:
Kvalsvik er bra. Ikkje berre les han fransk (ordentleg), men han er oppteken av å forstå.
Eg trur han har både rett og feil i det han skriv.
Fyrst: Brorskapen (og Hamas) er noko anna enn dei var for tjue år sidan.
Den gongen var dei ein del av ei forsåvidt veksande protestrørsle i Midtausten: (i namnet) for eit sekulært demokrati & ytringsfridom, oppteken av sosial rettferd, relativt pragmatisk iht. kvinnesyn (i eit lokalval på Gaza fronta dei ei populær dame høgt på lista, utan hijab) og ikkje minst: kjend for å vera gnistrande ukorrupte. Dette er nok ei mild forskjønning, for all del, men gjev eit inntrykk av kva eg oppfatta som positivt med MB/Hamas.
Dei skilde seg frå Takfir wal-Hirja-rørsla (td Islamsk Jihad og Jama’at Islamiyya) som såg på heile umma-en som vantru og ville emulera dei fyrste følgjarane til Muhammad. Dei skilde seg også frå Taliban som mangla det sosiale programmet, men gjeninnførte føydale klansstrukturar.
I dag er dei annleis (negativt) på nesten alle desse punkta.
Så, til der eg trur eg er litt usamd: Kvifor har dette skjedd? Er det fordi det ligg ei djup kjerne av hat i all islamisme, slik at det vi ser no er det sanne Hamas, medan det var eit falskt spel før? Eller kjem det av ei politisk utvikling som har drive Hamas i denne retninga? Eg trur det siste.
- I Egypt og PA var Brorskapen og Hamas valvinnarar, men opplevde svært begrensa gjennomslag. I første tilfellet: ganske snart internasjonal blokade og militærkupp etter nokre månader.
- I Syria deltok MB-inspirerte grupper i dei sivile protestane, men opplevde å verta knust av Assad.
- Derimot hadde galningane i IS stor suksess ei stund med ein nihilistisk ekstremvariant av islamisme.
- Tilsvarande i aust: Taliban greidde, gjennom langsiktig låg-intensitetskrig, å kasta ut okkupantane.
- Dessutan: Gaza dei siste 15 åra.
- Iran har skrudd opp utanrikspolitikken i denne perioden, og ønskjer å dominera MØ.
Merk: Dette er ikkje ein apologi, men eit forsøk på å koma med ein hypotese om kvifor og korleis ei rørsle kan endra seg på tjue år.
Så: Påstanden om at Hamas må knusast, så kan Israel-Palestinakonflikten løysast, er eit reint idealistisk byggverk. Israel kjem kanskje til å knusa Hamas no, og hundre tusen sivile samtidig, men er det nokon som trur dei vil følgja opp med veldig levedyktige freds- og forsoningsframlegg? Eller at PA står klar til å ta over, og så vert alt bra? Etter den strålande suksessen dei har hatt med forhandlingar?