Pushing er vel ikkje regelen i dag. Om det bør vere regelen, er også ein diskusjon. Men Proffen sine betraktningar om i kva grad dette er noko som går att (at dei som pushar seg i gym, også pushar seg i matematikk), er sikkert mangesidige. Eg har sett ungar som har det som ein del av sin personlegdom. Andre har alt i 4.klasse bestemt seg for å bli profesjonelle fotballspelarar, slik at dei må stå på i gymtimen, medan det er heilt unødvendig å gjere matematikk (engelsk må dei kunne, fordi dei skal spele i ligaen i England).
I skulen snakkar vi gjerne om ytre og indre motivasjon. Ytre er "gulrotstyring" - ungane får gulrota dersom dei står på (ofte koplinga økonomisk bonus mot gode karakterar). Dette fungerer så lenge eleven er "svolten", men ikkje etterpå, og det gjer sjeldan faget interessant.
Indre motivasjon er den "vaksne" motivasjonen, når noko interesserar deg, når du veit du må jobbe fordi du har bruk for det til å nå mål og ambisjonar. Denne er langt meir seriøs, men det skal mykje til å "påkalle" slikt når du treng det (berre prøv sjølv). Det er også eit spørsmål om kor moden poden er, jfr mine "fotballspelarar". Som regel funkar det ikkje på dei avgjerande, tidlege skule- og barnehageår der arbeidsvanar, interesser og sjølvbilde dannast. Så då må ein finne på noko anna.
Det finnest ein tredje motivasjon. Mange av mine eldre kollegaar har fleire gongar sagt til elevane sine "du gjer ikkje leksene for meg - du gjer det for deg sjølv", og meiner då at dei burde hatt den indre motivasjonen. Eg meiner dette er ein uheldig strategi. Det er mykje betre å la eleven/barnet ditt "gjere det for deg", enn at leksa/arbeidet ikkje vert gjort i det heile tatt. Så sats på relasjonen de har, invester i det minuttet der du "ser" eleven, let praten gå om slikt som eleven er oppteken av, stille nokre spørsmål, eller finne ut noko som eleven/barnet ditt lurer på. Eg trur lærarar flest (om gruppene ikkje vert for store) gjer slikt heile tida, anten av instinkt eller strategisk tenkt. Med å verte "glad i", vil ein elev la seg forplikte i større grad.
Dette er ein vesentleg årsak til at eg er i mot time- og faglærarstrukturar i grunnskulen (på VG treng vi djupare fagleg innsikt, men på barne- og ungomdsskule, der "den store mentale ombygginga" skjer, må vi fyrst og framst ha menneskeleg innsikt. Eg vil også ha ein skulestruktur der skulane ikkje har fleire elevar enn at alle kjenner namnet på kvarandre - iallfall lærarar og elevar. Då snakkar vi om eit godt grunnlag for relasjonslæring.